Man’s desire of a continued covenant with God is indeed inscribed into man’s heart as evident on its perseverance despite the repeated downfalls so as to glorify Him for His inscrutable greatness!

Catechism of the Catholic Church

PART ONE

THE PROFESSION OF FAITH

SECTION ONE

"I BELIEVE" - "WE BELIEVE"

Catechism of the Catholic Church CCC 26

We begin our profession of faith by saying: "I believe" or "We believe". Before expounding the Church's faith, as confessed in the Creed, celebrated in the liturgy and lived in observance of God's commandments and in prayer, we must first ask what "to believe" means. Faith is man's response to God, who reveals himself and gives himself to man, at the same time bringing man a superabundant light as he searches for the ultimate meaning of his life. Thus we shall consider first that search (Chapter One), then the divine Revelation by which God comes to meet man (Chapter Two), and finally the response of faith (Chapter Three).

CHAPTER ONE

MAN'S CAPACITY FOR GOD

I. THE DESIRE FOR GOD

Catechism of the Catholic Church CCC 27

The desire for God is written in the human heart, because man is created by God and for God; and God never ceases to draw man to himself. Only in God will he find the truth and happiness he never stops searching for:

The dignity of man rests above all on the fact that he is called to communion with God. This invitation to converse with God is addressed to man as soon as he comes into being. For if man exists it is because God has created him through love, and through love continues to hold him in existence. He cannot live fully according to truth unless he freely acknowledges that love and entrusts himself to his creator.1

Catechism of the Catholic Church CCC 28

In many ways, throughout history down to the present day, men have given expression to their quest for God in their religious beliefs and behavior: in their prayers, sacrifices, rituals, meditations, and so forth. These forms of religious expression, despite the ambiguities they often bring with them, are so universal that one may well call man a religious being:

From one ancestor [God] made all nations to inhabit the whole earth, and he allotted the times of their existence and the boundaries of the places where they would live, so that they would search for God and perhaps grope for him and find him - though indeed he is not far from each one of us. For "in him we live and move and have our being."(2 Acts 17:26-28)

Catechism of the Catholic Church CCC 29

But this "intimate and vital bond of man to God" (GS 19 § 1) can be forgotten, overlooked, or even explicitly rejected by man.3 Such attitudes can have different causes: revolt against evil in the world; religious ignorance or indifference; the cares and riches of this world; the scandal of bad example on the part of believers; currents of thought hostile to religion; finally, that attitude of sinful man which makes him hide from God out of fear and flee his call.(Matthew 13:22; Genesis 3:8-10; Jonah 1:3)

Catechism of the Catholic Church CCC 30

"Let the hearts of those who seek the LORD rejoice."( Psalm 105:3) Although man can forget God or reject Him, He never ceases to call every man to seek Him, so as to find life and happiness. But this search for God demands of man every effort of intellect, a sound will, "an upright heart", as well as the witness of others who teach him to seek God.

As St Augustine extraordinarily wrote in the opening of his Confessions: You are great, O Lord, and greatly to be praised: great is your power and your wisdom is without measure. And man, so small a part of your creation, wants to praise you: this man, though clothed with mortality and bearing the evidence of sin and the proof that you withstand the proud. Despite everything, man, though but a small a part of your creation, wants to praise you. You yourself encourage him to delight in your praise, for you have made us for yourself, and our heart is restless until it rests in you. (St. Augustine, Confessions 1,1,1: J.P. Migne, ed., Patroligia Latina 32-659-661 (Paris, 1841-1855)

Sadyang nakaukit sa puso ng tao ang pagnanais ‘na makipagtipan sa Panginoong Diyos kung kayat patuloy itong tumatayo sa kabila ng maraming pagkadapa bilang pagpapapuri sa kadakilaan Niya!

Katekismo ng Simbahang Katolika

Unang Bahagi

ANG PAGPAPAHAYAG NG PANANAMPALATAYA

UNANG SEKSIYON

"AKOÝ SUMASAMPALATAYA" - "TAYOÝ SUMASAMPALATAYA"

Katekismo ng Simbahang Katolika #26

Inuumpisahan natin ang pagpapahayag ng pananampalataya sa pagsasabing:  “Akoý sumasampalataya” o “Tayoý sumasampalataya.”  Bago palawigin ang pananampalataya ng simbahan, na ipinapahayag sa Pananampalataya,  na ipinapahayag sa Liturhiya bilang pagtugon sa mga utos ng Panginoong Diyos at sa pamamagitan ng panalangin, marapat lamang na tayoý humiling kung ano ang ibig ipakahulugan ng ng pagsampalataya.  Ang pananampalataya ay tugon ng sangkatauhan sa Panginoong Diyos, na Siyang nagpahayag at nagkaloob ng Kanyang sarili sa sangkatauhan, sa ganitong parehong pagkakataon ay nagdadala sa sangkatauhan sa nag-umaapaw na liwanag habang hinahanap niya ang sukdulan na kahulugan ng kanyang buhay.  Kung kaya’t dapat una nating isaalang-alang na ang paghahahanap (Kabanata Una), kasunod ng banal na pagpapahayag kung saan ay bumaba ang Panginoong Diyos para makatagpo ang tao (Kabanata Dalawa), at ang panghuli ay tugon ng pananampalataya. (Kabanata Tatlo)

KABANATA UNA

KAKAYAHAN NG TAO PARA SA PANGINOONG DIYOS

I. ANG PAGNANAAIS PARA SA PANGINOONG DIYOS

Katekismo ng Simbahang Katolika # 27

Ang pagnanais para sa Panginoong Diyos ay nakaukit sa puso ng tao, dahil ang taoý sadyang nilikha ng Panginoong Diyos at para sa Panginoong Diyos; at hindi tumitigil ang Maylikha na hanguin ang tao patungo sa Kanya. Sa pamamagitan lamang Niya matutunghayan ang katotohanan at ang kasiyahang patuloy na hinahanap ng tao:

Ang dignidad ng tao ay nakaangkla sa katotohanang siya ay tinawag sa pakikipagtipan sa Panginoong Diyos.  Ang pagtawag na ito sa pakikipagtipan sa Maylikha ay natutugunan sa Kanya sa oras ng pag-iral ng tao. Dahil kung umiral man ang tao, yun ay dahil linikha siya ng Panginoong Diyos sa pamamagitan ng pag-ibig, at sa pamamagitan ng pag-ibig siya’y patuloy na iiral.  Hindi siya lubusang mabubuhay ng makatotohanan hanggat hindi niya kinikilala ang pag-ibig na ito at ipinagkakatiwala sa kanyang Maylikha.

Katekismo ng Simbahang Katolika # 28

Sa sari-saring pamamaraan, magmula pa noon hangang ngayon, ang sangkatauhan ay nagpahayag ng kanyang paglalakbay patungo sa Panginoong Diyos sa pamamagitan ng mga relihiyosong pananampalataya at asal:  sa pamamagitan ng kanilang panalangin, mga sakripisyo, mga ritwal, pagmumuni-muni, at marami pang iba.  Ang ganitong mga pamamaraan ng relihiyosong pagpapahayag, sa kabila ng mga agam-agam na madalas ay bitbit nila, ay lubos na pangkalahatan na siya niyang pagkakakilanlan bilang isang relihiyosong nilalang:

Nagmula sa isang ninuno (Maylikha) nabuo ang lahat ng mga bansa para manahan sa buong sangkalupaan, at ang Panginoong Diyos ay nag-ukol ng mga panahon para sa kanilang pag-iral at ang mga hangganan ng mga lugar kung saan silaý nananahan, upang mahanap nila ang Maylikha at marahil ay para maramdaman at masumpungan. – bagamat sa katunayan ay hindi Siya malayo sa bawat isa.  Sapagkat “sa pamamagitan Niya tayoý nabuhay at nakakakilos at nagkaroon ng pagkakakilanlan.” (Mga Gawa 17:26-28)

Katekismo ng Simbahang Katolika # 29

Ngunit itong masidhi at mahalagang ugnayan ng tao sa Maylikha ay maaaring makalimutan, mabalewala, o di kaya ay tahasang tanggihan ng tao.  Ang ganitong uri ng asal ay may sari-saring dahilan:  pag-aalsa laban sa kasamaan ng mundo; kamangmangang pangrelihiyon o walang pakikialam; ang pinakakaabalahan at mga yaman ng mundo; ang eskandalo na maling halimbawa sa panig ng mananampalataya; bugso ng damdamin na kamuhi-muhi sa relihiyon; at higit sa lahat, ay ang ugali ng makasalanang tao na nagiging sanhi upang pagtaguan ang Panginoong Diyos dala ng takot at paglayo sa tawag sa kanya.

Katekismo ng Simbahang Katolika # 30

“Hayaang magpuri ang mga pusong naghahanap sa Panginoong Diyos”  (Palmo 105:3). Bagamat Siyaý nakakalimutan ng tao o tinatanggihan, hindi Siya tumitigil sa pagtawag para hanapin Siya, para masumpungan ang buhay at kaligayahan. Ngunit ang paghahanap na itoý may kaakibat na matalinong pagsusumikap, buong determinasyon , "pusong banal," at maging mga saksi na siyang nagturo sa kanya para matunghayan ang Panginoong Diyos.

Si San Augustine sa kanyang pambihirang panimula ng kanyang Pagpapahayag (St. Augustine, Conf. 1,1,1:PL 32,659-661) ay nagwika: Dakila po kayo Panginoong Diyos, at marapat lamang na papurihan ng lubos: dakila ang inyong kapangyaihan at walang hangganan ang inyong karunungan.  At ang tao na isang napakaliit na bahagi ng inyong paglikha, ay ninais na kayo ay papurihan: ang taong ito, bagamat nababalot ng kahinaan at nagtataglay ng pruweba ng kasalanan at patunay na kayoý umiral sa mga mapagmalaki.  Sa kabila ng lahat, bagamat ay tao, isang maliit na bahagi ng inyong linikha, ay nagnananis na papurihan kayo.  Kayo na po mismo ang naghikayat na magalak sa inyong kapurihan, dahil nilikha po ninyo kami para sa inyo, at ang aming mga puso ay hindi mapahinga hanngat hindi naming kayo matunghayan.