Kadalasan, ipinagdiriwang ko ang aking kaarawan ng
tahimik lamang. Nagpapaliban muna ako sa opisina o di kaya’y nagpapaalam sa
gawain sa komunidad. Nais kong gugulin ang bawat kaarawan ng isang araw ng
pananahimik upang mas higit kong maririnig ang tinig ng Panginoong Diyos. Misa ang pinaka
importante tuwing araw ng aking kaarawan.
Subalit iba ang taon ngayon. Kailangan kong dumalo
sa Renewal ng Litcom sa Bagac, kung saan kailangan kong bumiyahe mula Balanga
ng 30 minutos at dumalo sa hapon ng aming Believer's Fellowship.
Dahil alam kong di ako makakarating sa tamang oras
galing Maynila, hiniram ko ang sasakyan ng aking kapatid. Maayos akong
nakarating sa Bagac at nakapag renew ng aking pangako bilang Lector/Commentator
sa Dambana ng Awa.
Pababa na kami ng Balanga upang mananghalian kasama
ng mga lectors, nang sa di inaasahang pangyayari ay may bumanggang motor sa aking
likuran. Unang pagkakataon na maranasan ko na may taong nakahandusay sa daan na
ako mismo ang driver.
Malaking pagpapasalamat ko dahil may kasama akong
lector sa aking sasakyan. Salamat Gerald. Sa bahaging ito ay nagkaroon ako ng
lakas sa mga oras na yun. Una kong tiningnan ang kalagayan ng mamang naka
motor. Hindi siya gumagalaw at sa aking pakiwari ay hindi humihinga. Wala akong
nasa isip ng mga oras na yun kundi ang ipagdasal siya na maging ligtas.
Pinagbawalan ako na hawakan yung mama, at hintayin
ang rescue at pulis. May nginig at takot pero ang dasal ay nagpapakalma sa
akin. Hanggang dumating na ang rescue team, at siniguro ko na nagkamalay ang
mama at maayos na nadala sa ospital.
Nagpunta kami sa presinto para sa police report.
Nagpaalam muna kami para mabalikan ko ang aking mga kasamahan at
makapananghalian.
Eksato alas 3 ng hapon, tumatawag ang mga pulis
dahil nandun na ang mga kamag anak ng mamang nakabangga sa amin. Alam kong
magiging maayos siya dahil iyon ay oras ng Banal na Awa ng Panginoong Diyos. Di nga po ako
nagkamali. Sinabi ng mga kamag-anak na maayos siya at maari nang makalabas ng ospital.
Nagpaalam ako sa mga pulis na babalik na lang ako
upang personal kaming makapag-usap at pareho naming maiayos ang aming police
report. Mayroon pa akong Believer's Fellowship na dadaluhan.
Pagdating ko sa lugar, nakita ko na may naihandang
sorpresa ang aking mga kasamahan. Sa totoo lang po, hindi ako nagpapakita
tuwing aking kaarawan dahil hindi ako sanay sa sorpresa. Napalitan po ang aking
agam agam ng galak sa mga ngiti na aking nakita. Sa pagsisikap, sa presensya,
sa bawat gimik, pagbati at pagyakap - lahat yun nagpapatunay na Buhay ang Diyos.
Na higit ang kanyang pagmamahal sa ano pa man.
Napagtanto ko ang paghahari ng Panginoong Diyos sa
taong ito ng aking kaarawan. Hindi ko hawak ang aking buhay, pero kung kanino
ko ito inihahabilin, yun ang mangunguna sa aking Buhay.
Sa tuwing hahawak ako ng manibela lagi kong dasal
na makarating kami ng maluwalhati at wala akong masaktan na buhay sa daan.
Subalit sa mga panahong di maaiwasan, ninanais
ipakita ng Panginoong Diyos ang kanyang kabutihan.
Noong ako ay nasa lugar ng aksidente, pakiramdam ko,
napapikit ba ang Dios? Nagdasal naman ako, di ba Niya nadinig?
Ngunit nang nakita ko ang sorpresang inihanda para
sa akin, alam kong kailanman hindi inalis ng Panginoong Diyos ang kanyang
paningin sa akin. Sa dilim, mas makikita ang liwanag ng Panginoonh Diyos. At
lagi sa tuwina, tutuo ang kanyang pangako. Walang sayang sa mga ginagawa mo
para sa kanya.
Sa mga taong nagsikap, nagbigay ng oras at nag-ambag,
ngumiti at yumakap - lahat yun nakapag patunay ng presensya ng Panginoong Diyos.
Maraming Maraming Salamat po! Ang pagpapala ng
Mabathalang Awa ay maghari nawa sa inyo at sa inyong pamilya.
Tuloy po ang misyon. Marami pa po tayong ngingitian
at yayakapin, upang tulad ko, maramdaman nila ang ngiti at yakap ng Panginoong Diyos.
(10.21.17 - Kaarawang di Malilimutan)
 |
Posts
No comments:
Post a Comment